kilo vermek

261. Annemin beni evde yalnız bırakıp tatile gitmesi ile toplam 5 kilo verdim. Yemek yemeyi unutuyorum ve biri hatırlatmadığı sürece çoğu zaman açlık hissetmiyorum. Beraberinde gelen uyku düzensizliği, üst üste günlerce ya hiç uyumamak ya da iki saatlik uykuyla geçiştirmek derken zombi gibi yaşamışım swh.

262. 2 yılın ardından tekrar içinde bulunduğum süreç.

Bu sefer daha sağlıklı ve hızlı olacağını düşünüyorum.

Şimdiye kadar diyetisyene gitmemekle hata yapmışım bence.

Ancak kilo verdikten sonra vücudumda meydana gelecek sorunları düşündükçe üzülüyorum.Bu yüzden kendimi "para biriktirip meme ameliyatı olursun."diye telkin ediyorum.

Sarkma, şekilsiz olma gibi sorunları ise sporla çözmeyi hedefliyorum.bir an önce reformer pilatese başlamayı ve üniversite için başka şehre gittiğimde de spor salonuna yazılıp fitness yapmaya başlamayı planlıyorum.(gizlinot: Para sıkıntısı olmazsa...)

Umarım bu sefer her şey yolunda gider ve genç yaşımı bu kadar sorunlu geçirmek zorunda kalmam.

263. Şuan içinde bulunduğun eylem. Boyum 1.72 kilom 70di. Şuan 68im. En kilolu zamanlarimdayim ve beni gerçekten çok rahatsiz etmeye başladı. Günde iki öğün yiyorum. Bir de akşam yürüyüş yapıyorum. Spor salonunda tıkılıp kalacağıma kafamı da dinliyorum. Kilo vermek icin yapılan bir seyden çok benim icin terapi suan. Bunlari yazıyorum ki hedefledigim kiloya geldiğim de editlemek icin gaza geleyim.

264. kilo vermek aslında sadece sıkı bir diyete ve düzenli spora bağlı bir şey değildir.

beslenmemizi daha temiz ve doğal beslenmeye doğru yöneltip, sadece acıktığımız zamanlarda yeteri kadar beslenerek başarabileceğimiz bir şeydir.

sağlık sorunu olur, insülin direnci olur o konularda bir yorum yapamam tabi ki.

265. vücudumu tanımaya başladığımdan beri kilo vermek benim için çok kolaylaştı. işe başladığımdan beri yani 1 ayda 7 kilo vermişim. if+karatay uyguluyorum elimden geldiğince. bu yolda beni motive etmesi için kendime instagramda bir diyet hesabı açtım. yediğimi paylaşıyorum. umarım geri kalan 1 ayımda bi 7 kilo daha verebilirim. hedef kiloma son 13.

266. Yıllardır kilo alıp veriyorum, bu süreçte hamilelikle beraber insülin direncim oluştu. Kendi başıma yaptığım tüm diyetler başarısız oldu çünkü “bugün yiyeyim ya, yarın devam ederim” benim en sevdiğim cümleydi. Baktım sürekli kilo alıyorum, tek başıma irade gösteremiyorum, en iyisi diyetisyene gideyim dedim. Bir ayın sonucunda kaçamaklar olsa da -4300 ile yola devam ediyorum. Tatile gitmesem kaçamak olmazdı da, bu kadarı bile benim için mucizevi bir kilo verme başarısı çünkü insülin direnci resmen yakama yapıştı gitmiyor ve ben ilaç kullanmayı hiç sevmiyorum. 

Verecek 10 ve üzeri kilonuz varsa mutlaka diyetisyen desteği alın derim. Verilen tüm kilolar koruma dönemi olmadan geri geliyor bunu defalarca yaşadım. 

Yolum uzun, kilom çok ama olsun artık verebileceğime inancım tam. 

Bu girdiyi canlı tutacağım 72,400 ile başladığım 68,100 ile devam ettiğim bu yolculuğa gün gelecek 55 kiloya ulaştım diye nokta koyacağım. 

267. Bebekliğimden başlayan bir kilo serüvenim var. Normal sayılacak kiloda doğmuşum, ilk sözcüğüm mama olmuş (bunu annemin o zamanlar yazdığı günlüğünden okudum, kadın başta inanmamış mama diye ağladığıma). sürekli acıkıp ağlayan bir bebekmişim. Doktor ailemi kilo almam konusunda uyardıysa da onlar ağlamama dayanamayıp mama vermişler sürekli ve daha çocukluktan kilolu kategorisine ön sıradan bir bilet kazanmışım.

Çocukluğum insanların yediklerime karışmasıyla, benim duygusal olarak incinip herkesten saklı cips çikolata yememle devam etti. Ergenlikte beğenilmeme, kilomla dalga geçilmesi yüzünden içe kapanma, sosyal fobi, üniversitede kendimi eve kapatma yeme-oturma-yatma durumuyla major depresyon eşliğinde en son gördüğüm 130lu rakamlar ve dur deyişim.

Doktor ve diyetisyenle belli bir kilo verdikten sonra psikolojimin bazı şeyleri kaldıramadığını farkettim. ben yemeyi durduramıyordum. Her boş anımda aklımda yemek vardı, duygusal çöküntülerimi boşluklarımı yemekle dolduruyordum. Gittiğim psikiyatristin teşhisine göre duygusal yeme bozukluğum vardı ve ben 24 yaşında hayatını kendi elleriyle karartan genç biriydim. Psikolojik tedavi tek başına çare olmadı çünkü insan kendini değiştirse de çevresini değiştiremiyor ve tedavinizin işe yaramasını da kötü etkiliyor bu durum.

En sonunda geçen sene bir arkadaşımın tavsiyesiyle mide ameliyatı olmaya karar verdiğimde doktorumun bana söylediği “bu bir sihirli değnek değil, diyet ve spor yapacaksın, yeme bozukluğundan dolayı midenin geri büyüme ihtimali var, çok dikkatli olman gerek, bunu gerçekten başarabilir misin” oldu. Ve ben hayatımın en önemli kararını verdim. Bugün neredeyse bir yıl oldu ve bazen insanın 20 küsür yıllık geçmişinde hem kişiliğinde hem kafasında biriken şeylerle bazen baş edemeyip dışarıdan bir müdahale alması gerebileceğini bir kez daha kabullendim.

Pişman değilim. Verdiğim kilolalar için nasıl kendimle savaştığımı, nasıl irademi toplamaya çalıştığımı,  nasıl zaman yaratıp bir şekilde düzenli spor yaptığımı ben ve çok yakınımdakiler bilir. bu ameliyat sadece bana hız kazandırdı, insulin direnci pre-diyabet gibi problemlerimi daha hızlı çözmemi sağladı ve çevre faktörünün psikolojimi en az şekilde etkilemesini sağladı. Ben şuanda artık normal insanlar gibi kafamdaki duygusal boşlukları her an yemekle doldurmamam gerektiğini, acıkıp acıkmadığını bilen, yemekle ilişkisi normale dönmüş bir insanım. Kiloyu nasıl verirseniz verin, ilk olarak bu sizi ilgilendiren birşey ve evet, hayatınızı değiştiriyor. 

Edit: imla

268. Hızlı kilo vermek sporla ve iyi beslenmeyle bile kötü sonuçlar doğurabiliyormuş, Deniz Akkaya ve bir sporcunun rüya vücut için çalışmaları vardı, iki kişi seçmişlerdi. Kadının fazla kilosu olmamasına ve ciddi şekilde kas kütlesini de arttırmasına rağmen deformasyon oluşmuş, çok şaşırdım ve üzüldüm. Bu kadar kısa sürede yapmasa asla deformasyon olmazdı, çünkü kilosu az. Kimler nerelerden iniyorsa yavaş yavaş verince vucüt daha az deforme oluyor. Ps:Becerebilirsem fotoğraf ekleyeceğim.

269. Kendi hayatımdaki en iyi versiyonum olmak için verdiğim sözü buraya aktarmaya karar verdim. Paketli ve abur cuburu 1 haftadır ağzıma sürmedim ve bugün spora başlıyorum.

Ben aynaya baktığımda güzel bir vücut görmeyi hakediyorum. Hepimiz hakediyoruz.Motive olmak için sık sık "ağır yaşamlar: şimdi ne yapıyorlar?" izliyorum. Daha önce 15 kilo vermiş biri olarak(5 kiloyu geri aldım) yeniden yapabileceğimi biliyorum. Arkadaşlarım tarafından disiplinli bilinen biri olarak; bu yolda kararlı olan arkadaşları da mesaj kutuma beklerim.

270. Korona karantinasına girerken kilo vermek için umutluydum. Nike'ın applicationını kullanarak düzenli egzersiz yapıyordum, 1'er kg dambıl siparişi verdim. Paketli abur cuburu kesmiştim, hurma ceviz falan tüketiyordum. Hatta 1,5 kg vermiştim bile. (Bu arada haftada üç gün işe gidiyorum, kalan günler home office çalışıyorum, ev arkadaşımla yaşıyorum bir de karantina süresince ev arkadaşımın erkek arkadaşı da bizimle) Ev arkadaşım ve erkek arkadaşı çok abur cubur yiyor. Ev cips, çikolata, bisküvi dolu. Tabi bir çift olmanın getirdiği bir özellik olarak birlikte abur cubur yiyip, kek pişirip, sonra da birlikte "tamam şimdi de sağlıklı beslenelim" moduna giriyorlar. Paketli abur cubur ve ekmek alışkanlığını yeni bırakmış olan bendeniz ay bir paket bisküvi yiyim, ay iki parça çikolat kırayım diye diye dün iki paket bisküviyi tek başına bitiren haline dönüş yaptı :(

Çok kilolu değilim, 4-5 kg fazlam var. 2 kg bile versem iyi hissetmem için yeterli olur. Duygusal yeme ve can sıkıntısından yeme alışkanlıklarıma geri dönmek istemiyorum. İki haftadır sporu da bıraktım, bıraktığımda geriliyorum ve tekrar başlamak daha zor oluyor benim için. Evde aynaya baka baka göbeğimden iyice rahatsız olmaya başladım. Sağlıklı alışkanlıklarımı tekrar kazanmak istiyorum. Düzenli egzersiz yapmak istiyorum. Nefis terbiyesi ve iradem üzerinde çalışmak istiyorum.

Belki bu başlığa yazarak kendimi motive edebilirim.